POSŁUCHAJ, to do ciebie

​Data: 20.08.2020 r.

Zespół: Pixies
Płyta: "Bossanova"

​

Co tu dużo mówić - Pixies to zdecydowanie mój ulubiony zespół anglojęzyczny, a dokładnie tydzień temu minęła okrągła, trzydziesta, rocznica wydania płyty Bossanova (można sobie ją zakupić na wydanym z tej okazji, limitowanym, czerwonym winylu).

​

Krążek tekstowo powędrował w okolice kosmosu i niezidentyfikowanych obiektów latających. Muzycznie, co było/jest charakterystyczne dla Pixies łączył wybuchowość z pięknymi, melancholijnymi melodiami. Myślę, że potęga Pixies tkwiła także w tlącym się już wtedy konflikcie pomiędzy Frankiem Blackiem, a Kim Deal. Płyty nagrane już bez niej nie miały takiego pazura... Do moich faworytów z krążka należą zdecydowanie "The Happening" i "Down to the Well".

​

Na Pixies miałem być okazję cztery razy - Praga (we wspaniałej, powstałej w byłym gmachu opery Lucerna Hall), Berlin, Warszawa i Poznań. Zaskakuje fakt, że grupa za naszymi granicami wyprzedaje bilety na pniu, a w Polsce można je było kupić nawet na bramce. Nie wiem dlaczego na naszym podwórku ten wspaniały zespół nie doczekał się większej rozpoznawalności.

​

A dla Was:
Pixies i "The Happening"
 

Data: 13.08.2020 r.

Zespół: Marne szanse
Płyta: "Cofamy do przodu"

​

Być może się mylę, ale jeśli nie pierwszym, to jednym z pierwszych zespołów w Polsce grających kalifornijski punk było bydgoskie Upside Down. Nie znaleźli zbyt wielu naśladowców, bo lekki i przyjemny styl nie przyjął się praktycznie na naszym podwórku - wiadomo, Polacy to smutasy ;-) Pomimo tych przeciwności jest jeszcze parę kapel, które próbują - Fix Up, CF98 czy właśnie Marne Szanse.

​

Płyta "Cofamy do przodu" została wydana na 10lecie istnienia kapeli i jak już pewnie wszyscy się domyślili zalatuje Kalifornią na kilometr - jeśli lubisz takie kapele jak Rancid czy Offspring, to i ten warszawski skład powinien przypaść ci do gustu. Melodyjne riffy, chwytliwe refreny, szybkie tempa i generalnie luźne teksty bez spiny, czasami z odrobiną sarkazmu.

I chociaż niektóre kawałki zupełnie mi nie siadły, to cała płyta prezentuje się całkiem przyzwoicie.

A dla Was:
Marne Szanse - Ostry punkowy show

​

Data: 6.08.2020 r.

Zespół: Siekiera
Płyta: "Nowa Aleksandria"

​

Na punkowym podwórku od zarania dziejów uważa się, że Siekiera grająca hard-core to ta właściwa i jedynie słuszna. Cóż, ja uważam zupełnie odwrotnie, że to okres zimnofalowy i płyta Nowa Aleksandria to apogeum działalności zespołu.

​

Jest to album niewątpliwie wybitny, który pomimo malkontenctwa punkowców, na zawsze zapisał się na kartach historii polskiej muzyki alternatywnej.

​

Sam dosyć długo musiałem się do niego przekonywać i wydaje mi się, że trzeba do tego albumu po prostu dorosnąć, żeby go docenić. Co ciekawe, Siekiera z tym wydawnictwem jest dzisiaj rozpoznawalna za granicą i zdarza się, że jej numery są puszczane na imprezach np. w Berlinie.

​

A dla Was:
Siekiera - Nowa Aleksandria

​

Data: 15.07.2020 r.

Zespół: Nova Twins
Płyta: "Who Are The Girls?"

​

Kolejny zespół, który prezentowałem na stronce, zaczyna coraz mocniej rozpychać się na scenie. Od czasu wydania w 2017 roku EPki, Nova Twins zagrały między innymi u boku Prophets of Rage czy Skunk Anansie. Tom Morello powiedział o tym duecie: "The best band you've never heard of".

​

Niewątpliwie przez te trzy lata zespół mocno się rozwinął, a debiutancki album jest dziełem naprawdę dojrzałym. Dziewczyny są na tyle oryginalne, że ciężko nawet nazwać styl, w którym grają. Mieszanka rap-core, drum'n'bass, punka, rave i czego jeszcze człowiek zapragnie. Kombinacja The Prodigy z Rage Againts the Machine. W porównaniu do EPki, która była jednak dosyć surowa, tutaj materiał jest bardziej odjechany - na instrumenty nałożone zostało mnóstwo efektów. Może się wydawać, że słyszymy nawet syntezator, ale to tylko iluzja. Za to pedalboard pełny jest kostek.

​

Myślę, że za kilka lat ten duet z Londynu może odnieść naprawdę duży sukces. Wtedy nie zapomnijcie, gdzie przeczytaliście o nich po raz pierwszy ;-)

Nova Twins - Vortex:

​

Data: 13.07.2020 r.

Zespół: Cool Kids of Death
Płyta: "CKOD"

​

Dzisiaj trochę o Cool Kids of Death i ich pierwszej płycie z 2002 roku, która powstała w zasadzie na komputerze. Była płyta, a de facto nie było zespołu, który został naprędce sklejony.

​

Mimo wszystko o grupie szybko zrobiło się głośno, nagle byli na topie zapraszani do radia i telewizji, a prasa wprost się nimi zachwycała. Wandachowicz, autor tekstów, miał nawet ambicje zostać głosem pokolenia i opublikował w Wyborczej felieton zatytułowany "Generacja nic". Cała ta podróż trwała jednak bardzo krótko. Okazało się dość szybko, że publiczność, ujmijmy to, undegroundowa, widziała ich bunt jako sztuczną i komercyjną rewolucję magistrów filozofii. Z drugiej strony dla publiki mainstremowej byli zbyt radykalni ze swoim jazgotliwym przekazem.

​

Pierwsza płyta CKOD to był spóźniony bunt dwudziestoparolatków, którzy po studiach, wkraczając w dorosłe życie zdali sobie sprawę, że świat ich raczej do niczego nie potrzebuje. Mimo wszystko krążek ten jest płytą bardzo dobrą. Może miejscami przerysowaną, ocierającą się nawet o kicz, ale jednak dość spójną i przemyślaną. Łączącą agresję punk rocka z new wave, post punkiem czy nawet miejscami britpopem. Formuła zespołu jednak dość szybko się wyczerpała, a kolejne płyty były już słabsze. Co nie znaczy, że nie dało się ich posłuchać.

​

A dla Was:
CKOD - Nie warto:

​

Data: 26.06.2020 r.

Zespół: A Culture of Killing
Płyta: "s/t"

​

Na stronce po raz pierwszy gości zespół z Włoch i oprócz tej informacji niewiele da się wyguglać na temat ekipy ze słonecznej Italii.

​

Demko, którego mam nadzieję za chwilę posłuchacie, zostało nagrane w 2017 roku, a dwa lata później przeszło re-mastering, który trochę wygładził brzmienie. Niewątpliwie wyszło to materiałowi na dobre.

Zmieściło się na nim 8 śpiewanych po angiesku kawałków utrzymanych w konwencji łagodnego post-punka/nowej fali, choć chłopakom nie można odmówić także popowej chwytliwości. Miejscami podchodzą mi nawet pod The Cure, a część numerów jak najbardziej mogłaby być grana w radio.

​

Zapraszam do słuchania:

BandCamp (cały album, po remasteringu i tę wersję polecam)

​

​

Data: 8.06.2020 r.

Zespół: Kazik
Płyta: "Zaraza"

​

Kazik jest ikoną polskiej sceny i to nie ulega wątpliwości. W połowie lat '90 miał okres, gdy każda jego płyta (czy to z Kultem, KNŻ czy solowo) była albo genialna albo przynajmniej bardzo dobra. W XXI wieku było już znacznie gorzej. Pojawiały się wprawdzie przebłyski w postaci pojedynczych piosenek, ale generalnie było średnio, słabo lub bardzo słabo.

​

I tak tym przydługim wstępem doszliśmy do Zarazy. Jak przeczytałem w jednym z wywiadów Staszewski przyjął metodę "jedna piosenka w jeden dzień" i to już był raczej zły prognostyk. W zasadzie w jednym zdaniu opisałbym tę płytę następująco - siadł ci "Silny Kazik pod wezwaniem" - to płyta dla ciebie. Będziesz ją mielił w kółko. Liczyłeś na drugie "Oddalenie" - będziesz srogo zawiedziony. I tu posłużę się cytatem, który znalazłem w czeluściach neta: "Ilość biesadowo-swojsko-weselnych momentów na tej płycie tak strasznie mnie zażenowała, że po odsłuchu aż wyszedłem na papierosa". Niestety jest tu mnóstwo asłuchalnych numerów: "Powiedzcie, że kochacie nas", "Hania i Hela", "Bawmy się", "Kluczem przyciskaj windę" itd. I nie mówię, że eksperymentować z pastiszem, groteską i biesiadą nie można, ale "Twój ból jest lepszy niż mój" w zupełności by wystarczył.

Pomimo tego, że jest tu parę niezłych numerów - "Gdy Chińczycy mówią Gan Pai" czy nawet "Nigdzie już nie pójdę dziś", to jednak mój odbiór płyty jest negatywny. Słuchacie na własną odpowiedzialność. Odzobaczyć i odsłuchać się nie da.

​

A dla Was:
Kazik: "Powiedzcie, że kochacie nas"
 

Data: 7.06.2020 r.

Zespół: Amyl and the Sniffers
Płyta: "Amyl and the Sniffers"

​

Okazuje się, że australijska scena alternatywna ma się całkiem nieźle, a najlepszym tego dowodem może być debiutancki, wydany w połowie 2019 roku, album Amyl and the Sniffers. Wokalistka, Amy Taylor, w ten sposób opisuje swój zespół: "In Australia we call poppers Amyl. So you sniff it, it lasts for 30 seconds and then you have a headache – and that's what we're like!".

Niewątpliwie zespół prezentuje słuchaczom ciekawą mieszankę garażowego rocka i punk rocka. Serwują szybkie, agresywne i treściwe numery. Od razu skojarzyli mi się z pierwszym wcieleniem Iggy Popa, czyli The Stoogs. I to nawet nie tylko muzycznie, bo Amy to też prawdziwy wulkan energii na scenie. No i szkoda, że niestety OFF się nie odbędzie, bo mieli tam zagrać właśnie w towarzystwie ojca chrzestnego punk-rocka.

Cóż, pozostaje słuchanie płyty, na którą weszło 11 utworów o tematyce od społecznej ("Gacked on Anger") po miłosną ("Got You"). Szczerze polecam zagłębić się w ten album.

​

A dla Was:
Amyl and the Sniffers - GFY
 

Data: 15.05.2020 r.

Zespół: Do góry nogami
Płyta: "Ultra"

​

Wpadł mi do skrzynki jeszcze ciepły (jak na punkowe standardy), bo wydany pod koniec 2019 roku, pierwszy pełnoprawny* album grupy z Olkusza. Muszę się przyznać, że choć chłopaki stali na jednej scenie z takimi tuzami jak Kult, to usłyszałem o nich dopiero niedawno.

A co na płycie? 10 czadowych numerów utrzymanych w konwencji melodyjnego punk-rocka i rock'n'rolla. Jest moc, ale nie jest to przesadnie ciężkie granie.

Tekstowo kilka trafnych przemyśleń - o uwarunkowaniach kulturowych ("wierzysz / w to co wierzysz / bo właśnie / tutaj leży / ten kraj / gdzie przyszedłeś na świat"), rządzie ("podstawowe założenia / ta metoda się nie zmienia / władza wroga potrzebuje / popatrz też, sam zrozumiesz") czy zabijaniu zwierząt dla rozrywki ("czysta radość z pyska tryska / trup się ściele / krew, igrzyska"). W zasadzie nie siadł mi tylko ostatni numer - "Niezależni" - jakoś irytuje mnie gdy zespoły podkreślają jacy to z nich undergroundowcy.

Czy ta płyta zatrzęsie polską sceną? Raczej nie. Czy warto jej posłuchać? Jak najbardziej. To dobry, solidny album.

​

*wcześniej był jeszcze album wydany metodą DIY, teraz wydał ich wrocławski Lou&Rocked Boys.

A dla Was:
Do Góry Nogami - "Czysta radość"
 

Data: 25.04.2020 r.

Zespół: Hurt
Płyta: "Babilon"

​

W końcu, po ponad ćwierć wieku, debiutancki album Hurtu doczekał się pełnoprawnej reedycji wskakując z kasety na winyla*. W 1994 materiał ten wydała wrocławska Melissa (sklep muzyczny, który ze względy na swoją specyfikę zasługuje na osobny artykuł - może kiedyś się zbiorę i napiszę). Tym razem honory czyni Lou and Rocked Boys.

​

Niewątpliwie w momencie ukazania się albumu był on bardziej punkowy niż niejeden materiał z totalnego podziemia. Przede wszystkim łamał schematy, zarówno muzyczne (korzystanie z automatu perkusyjnego było wtedy ewenementem) jak i tekstowe (sporo zabawy słowem, prowokacji czy elementów surrealizmu). Pomimo słyszalnego luzu i dystansu poruszał jednak i ważne tematy - jak np. transformację ustrojową w "Kapitalizmie" czy bezrefleksyjną wiarę w "Anty armii".

​

Do tej pory uważam, że o ile te nowsze płyty Hurtu są raczej słabe, to Babilon jest perełką, a teksty typu "Nic nie spłonie w Babilonie" weszły na stałe do słownika niejednego załoganta.

​

*w 2003 był jeszcze split debiutu i materiału z "Serków dietetycznych"

​

A dla Was hurt i Babilon, choć z wydanie z 2003 roku.

​

Data: 19.04.2020 r.

Zespół: Ritual Howls
Płyta: "Into the Water"

​

Jaką muzę możesz tworzyć w Detroit - mieście, które już dawno stoczyło się w otchłań beznadziei? W miejscu, którego populacja skurczyła się z prawie 2 mln do 700 tys osób i gdzie dom możesz kupić za 500 dolców, a i tak nie ma chętnych, bo bezrobocie sięga 30%? Tak, dobrze zgadliście - industrialnego post-punka pomieszanego z dark wave. I właśnie taka jest muza Ritual Howls - miejscami ciężka, przytłaczająca i mroczna, choć zdarzają się i mniej ponure momenty.

Płyta "Into the water" ma już parę lat (2016) i jest jedną z trzech wydanych przez zespół - dokładnie środkową. Jednocześnie jest moją ulubioną, którą katuję od kilku dni na okrągło. Warto się zapoznać z tym materiałem, a gdyby nie wirus, to moglibyśmy posłuchać tego trio na żywo, bo mieli w planach odwiedzić nasz grajdół pod koniec maja (Gdańsk, Wawa, Wrocław).

​

A dla Was:
Ritual Howls - Park Around the Corner

​

Data: 13.03.2020 r.

Zespół: Komety
Płyta: "Alfa Centauri"

​

Zawsze wolałem Partię - bardziej osadzoną w rock'a'billy i ostrzejszą niż Komety. "Alfa Centauri" spowodowało, że prawdopodobnie dojdzie do niewielkiego przetasowania w tejże hierarchii ;-) Nie licząc koncertówki, Lesław kazał nam czekać na nowy krążek 4 lata, ale było warto.

​

I choć znów mamy tu dylematy związane z ciążą ("Dominika się waha"), to daleko im do ciężkości znanej z poprzednich płyt (Akcja V1 - "Wreszcie w ciąży"). "Alfa Centauri" to zdecydowania najbardziej popowa płyta w dorobku Komet, spokojnie nadająca się do radia, choć wpływy rock'a'billy oczywiście nadal są widoczne. Sporo, niemalże tradycyjnie, jest o relacjach damsko-męskich i miłości (np. "Gdańsk Sopot Gdynia" czy "Nigdy"). Romantyzmem bucha z krążka dość mocno. I chociaż czasami to wszystko ociera się delikatnie o kicz, to jednak granica nie zostaje przekroczona.

​

Płytę oceniam naprawdę wysoko, przyjemna, spokojna, z urozmaiconym instrumentarium (puzon, trąbka, organy, ksylofon, etc.), a i czasami zmusza do refleksji. Czekam z niecierpliwością na koncerty, nawet w erze korona-wirusa ;-)

​

A dla Was:
Komety - "Gdańsk Gdynia Sopot"
 

Data: 13.02.2020 r.

Zespół: Dezerter
Płyta: "Decydujące starcie"

​

Trochę retrospekcji - już niedługo minie 20 lat od wydania przez Dezertera tego albumu, więc warto go odświeżyć i przypomnieć kilka historii z nim związanych.

​

Przede wszystkim tytuł jest nieprzypadkowy - na przełomie wieków ważyły się losy zespołu, a płyta, inaczej niż zwykle, została nagrana w duecie (Matera chwycił także za bas podobnie jak na albumie "Ile % duszy"). Dezerterzy sięgnęli także po nietypowe dla nich środki muzycznego wyrazu - na albumie jest sporo sampli i elektronicznych dodatków, znalazło się miejsce nawet dla wiolonczeli. Pamiętam ten ból dupy "prawdziwych punków", którzy uznali to za zdradę ideałów, "no bo ja tak można i w ogóle". Na ekipę z Warszawy posypały się gromy, a zespół na kolejnych płytach już nie eksperymentował.

​

A szkoda, bo elektronika tchnęła sporo świeżości w ten hard-core-punkowy materiał. Uważam, że do tej pory płyta świetnie się broni (zarówno muzycznie jak i tekstowo) i jest jedną z najlepszych w dorobku Dezertera. Do moich faworytów zaliczam z pewnością "Umieraj powoli" z gościnnym udziałem Bolesława Błaszczyka (znanego szerzej z... nieco kabaretowej grupy MoCarta) na wzmiankowanej wcześniej wiolonczeli oraz "Okruchy dla biednych" czy "Koszmar".

​

P.S.
Płyta dotarła na listach sprzedaży do 20 miejsca - jak na punkowy materiał wynik naprawdę niezły.

​

A dla Was Dezerter i "Umieraj powoli"
 

Data: 25.01.2020 r.

Zespół: Juggling Jugulars
Płyta: "Insurrection"

​

Dawno nic nie pisałem, bo (ja wiem, że to szokująca wiadomość ;-) ) Posłuchaj To Do Ciebie nie generuje żadnych przychodów finansowych i trzeba chodzić do pracy ;-) Ale ad-rem, dzisiaj kilka słów o najnowszym wydawnictwie ekipy Juggling Jugulars, wydawanych w Polsce przez Trujacą Falę.

​

Fińska ekipa na punk-rockowej scenie stoi już 31 rok, a pierwszy raz usłuszałem ich z kasety "Propaganda Immunity/Skeletons in the Closet", którą zakupiłem na dogorywającej już wtedy Czad Giełdzie we Wro w roku około 2000. Do tej pory jest to moje ulubione wydawnictwo Finów serwujących może nie odkrywczy, ale za to zaangażowany i melodyjny hard-core punk z mieszanym damsko-męskim wokalem. Pod względem muzycznym i tekstowym przez ten czas niewiele się zmieniło, wielkich zaskoczeń nie ma - jest jak zawsze, co wcale nie jest zarzutem.

​

Jeśli jeszcze nie znacie, posłuchajcie, bo warto. No i wypatrujcie koncertów w Polsce, bo Juggling Jugulars dosyć chętnie nas odwiedzają - ostatnio grali na Rozbracie, wcześniej m.in. na Ultra Chaos Piknik. Sam czekam na koncert we Wrocławiu...

​

A dla Was:
Juggling Jugulars i "Fire":
 

Data: 30.12.2019 r.

Zespół: New Politics
Płyta: "New Politics"

​

Dzisiaj trochę o zespole jednej płyty. Odpalasz debiut, myślisz - nie no, to jest zajebiste. Jest moc, dobre teksty, można słuchać w kółko. Czekasz z niecierpliwością na kolejny krążek - już jest dużo słabiej, ale myślisz sobie - druga płyta najtrudniejsza, na trzeciej się odbiją. Po czym dostajesz asłuchalny szit, a z każdą kolejną płytą jest coraz gorzej.

​

Tak właśnie jest w przypadku New Politics - debiut wnoszący trochę świeżości do muzyki rockowej. Chwytliwe kawałki na pograniczu rocka i punk rocka, podlane miejscami lekko popowym sosem. Czemu na kolejnych płytach poszło tak słabo? Może z powodu zmiany perkusisty, Poula Amaliela, który nie tylko walił w bębny, ale zdarzały mu się epizody na basie i w chórkach? Nie znam odpowiedzi na to pytanie, niemniej jednak z debiutem warto się zapoznać. Na kolejne płyty zdecydowanie szkoda czasu.

​

A dla Was:
New Politics - Burn

​

Data: 7.12.2019 r.

Zespół: Nameless Creations
Płyta: "Upon God's Call"

​

Dobrze jest czasami posłuchać czegoś dziwnego, co w przypadku Nameless Creations wcale nie jest określeniem pejoratywnym. Panowie z Warszawy tworzą mieszankę pokręconego post punka, psychodelii i deathrocka. Wychodzi im to całkiem nieźle. Jak sami zaznaczają inspirują się m.in. takimi tuzami jak Bauhaus. No a kto nie lubi Bauhausa? ;-)

​

Warto zauważyć, że "Upon God's Call" to koncept-album, co jest raczej rzadkością, a co osobiście mi bardzo odpowiada. Krążek ten został poświęcony rozliczeniom ze śmiercią, zbawieniem, religią i Kościołem. Jak chyba dość łatwo odgadnąć muzykom z tym ostatnim raczej nie po drodze. Teksty śpiewane są po angielsku i muszę przyznać, że w tym wypadku wychodzi to dobrze.

​

Generalnie jest to więcej niż solidny krążek, któremu naprawdę warto się przyjrzeć. Ze względu na swoją "ciężkość", na pewno nie mógłbym słuchać go w kółko, ale raz na jakiś czas jest ciekawą odskocznią.

​

Na uznanie zasługuje też okładka płyty - jest naprawdę super.

​

A dla Was:
Nameless Creations i Sanctimony.

​

Data: 10.11.2019 r.

Zespół: Iggy Pop
Płyta: "Free"

​

Słyszałem opinię, że płyty Iggiego Popa są albo bardzo dobre, albo bardzo złe. Chyba coś w tym jest. Po udanej płycie "Post Pop Depression" przyszedł czas na "Free". Jak już się pewnie domyślacie tym razem jest raczej słabo.

​

Do współpracy zaproszono Lerona Thomasa, co jest wyraźnie słyszalne - wtręty jazzowe są aż nazbyt widoczne. Dużo jest spokojnych utworów ubarwionych trąbką tegoż artysty (np. "Glow In The Dark", "Page" czy "We Are The People"). Sporo jest numerów przegadanych, melo-recytowanych (np. wspomniane wcześniej "We Are The People"). Nie przemawia to do mnie.

​

Wydawnictwo niejako ratują dwa numery - świetne "Loves Missing" oraz "James Bond", jednak ten ostatni jest tak mielony przez wszystkie stacje radiowe, że już dawno mi się przejadł.

Generalnie ja bym raczej unikał.

​

A dla Was Iggy Pop i "Loves Missing":

​

Data: 15.10.2019 r.

Zespół: Castet
Płyta: "Baśnie tysiące i jednej trasy"

​

Podczas ostatniego koncertu we wrocławskim CRK Fakir zapowiadał nowy krążek słowami: "Wydajemy nową płytę z dokładnie takimi samymi kawałkami jak wszystkie poprzednie". W zasadzie na tym mógłbym zakończyć reckę, byłoby treściwie jak na CD (15 utworów w 21 minut) i w sendo. No, ale wypadałoby coś więcej skrobnąć.

​

Castet przekonał mnie do siebie dopiero płytą "Twardsi niż najtwardsza garda", ponieważ sporo uwagi poświęcono samej produkcji - po prostu brzmiała potężnie, dawała kopa. "Baśnie..." idą tą drogą. Jest z pierdolnięciem, mocno, ale jednocześnie dosyć melodyjnie i to co lubię w HC - czyli z wyraźnym wokalem. Do tego smaczków dodają goście (np. Matoł z Apatii) oraz świetne chórki.

​

Teksty, jak to u Fakira, w sposób ironiczno-humorystyczny opisują naszą scenę alternatywną, dziary, wegetarianizm czy prawicowe odchylenia. Trochę rymów częstochowskich jest, parafrazując "gość raczej Nobla nie weźmie, ale ostatecznie słucha się nieźle".

​

Moi faworyci to: "Silesia Attack", "W piekarniku pizza płonie", "Każdy lubi takie clipy" i "Chory bełkot". Generalnie na pewno warto się zapoznać z tym wydanym przez Pasażera materiałem.

​

A dla Was:
Castet - Silesia Attack

​

Data: 8.10.2019 r.

Zespół: Pixies
Płyta: "Beneath the Eyrie"

​

Pixies, przyznaję od razu, to kapela, którą po prostu uwielbiam. Każdy z ich krążków do czasu rozpadu pod koniec lat '90 był genialny. Każdy niósł inny ładunek emocjonalny i każdy okazał się ponadczasowy. Myślę, że geniusz tego zespołu wynikał także z tlącego się konfliktu na linii Black Francis/Kim Deal. Żadne z nich solowo nie nagrało wybitnej płyty. Żadna z płyt po reaktywacji, bez uwielbianej przez publikę basistki, nie zbliżyła się także do poprzedników, choć były przebłyski w postaci pojedynczych utworów (wgniatający w fotel "Silver Snail" czy "Blue Eyed Hexe"). Mimo wszystko szkoda, że grupa jest raczej słabo rozpoznawalna w Polsce. Gdy u naszych zachodnich sąsiadów wyprzedaje koncerty, u nas sala w Poznaniu trzy lata temu prawie świeciła pustkami.

​

Niecały miesiąc temu Pixies uraczyli nas nowym wydawnictwem - "Beneath the Eyrie" mieszczącym 12 kawałków. Po pierwszym przesłuchaniu stwierdziłem, że płyta jest nijako-słaba, ale wgryzałem się w nią coraz mocniej. Po kilkunastu przesłuchaniach stwierdzam, że jest to dość dobry krążek, któremu jednak trochę brakuje by być bardzo dobrym. W numerach za mało jest tej muzycznej zadziorności i niepokoju z którego słyną Pixies. Doskwiera także niewielka ilość zwykle świetnych, nieco psychodelicznych, solówek Santiago. Niewątpliwie grupa popłynęła trochę bardziej w kierunku popu z metaforycznymi jednak tekstami. Utwory na CD na pewno się bronią, ale nawet po wielokrotnym przesłuchaniu pozostaje pewien niedosyt. Na plus na pewno zaliczam takie numery jak: "Silver Bullet", "St. Nazaire" czy "In the Arms..."

​

A dla Was Pixies - "Silver Bullet".

​

Data: 26.09.2019 r.

Zespół: Pidżama Porno
Płyta: "Sprzedawca jutra"

​

SP Records - nie wiem jak ta firma utrzymuje się na rynku i dlaczego lgną do niej kapele pokroju Pidżamy, skoro każde punkowe distro wydaje się bardziej profesjonalne... Kilka lat temu giga wtopa z opakowaniami, które dosłownie były jednorazowe - wyciągnięcie płyty skutkowało wyłamaniem ząbków. Teraz zamawiam płytę do paczkomatu, a ta ląduje kilkadziesiąt kilometrów dalej w miejscu zameldowania wysłana Pocztą Polską (drugi raz z rzędu!). No, ale koniec dygresji...

​

Na nowy CD Pidżama kazała nam czekać 15 (słownie piętnaście) lat. Mając okazję widzieć PP po reaktywacji na jednym z koncertów bardzo się obawiałem o ewentualny nowy krążek (niestety gigu odzobaczyć się nie da). Było słabo. Uspokoiłem się nieco po wypuszczeniu singla "Hokejowy zamek". To był dobry cios - mocny tekst, muzyka z powerem.

​

A jak się prezentuje płyta jako całość? Pidżama chyba jeszcze nigdy nie nagrała tak aktualnej, pełnej aluzji do bieżących wydarzeń i polityki, płyty. Mamy odniesienia do brunatnych marszy - "Maszerują chuje w swej obłędnej defiladzie / Tak maszeruje hańba, tak maszeruje badziew" w "Hokejowym zamku" czy nagonki na kolejne grupy społeczne - "Na słabych i bezbronnych policyjne trąbią surmy" w "Tu trzeba krzyczeć". W tym samym kawałku trafia się i taki fragment "Ten gnój prokurator musi mieć coś z kurwy". Dla mnie wersem-ciosem, z którym zgadzam się w 100% jest ten z numeru "Pomocy!" - "Przykro mi jest kiedy widzę / Kotwice na bejsbolach". Poza tym trochę o podziałach (np. "Wyście od Kaina są a my od Abla"), stosunku do Kukiza ("Nie kukizuj mała") i jak to u Grabaża, o miłości - "Totonieta".

​

Muzycznie zaskoczeń nie ma - utrzymano melodyjny, soft-punkowy klimat znany z "Marchefki" czy "BCH". Plus parę łagodniejszych ballad. Kilka koncertowych hitów na pewno się znajdzie - moje typy to "Hokejowy zamek", "Pomocy!" oraz "Nie kukuzij miła".

​

Generalnie odetchnąłem z ulgą. Nowa płyta jest naprawdę dobra. Cieszy mnie to tym bardziej, że w jej powstawaniu brał udział Piotr Załęski, z którym kilka razy zetknąłem się na wrocławskiej scenie i pamiętam go choćby z jego pierwszej kapeli czyli grunge'owego Dust Blow.

​

A dla Was:
Pidżama Porno - "Hokejowy zamek"

​

Data: 3.09.2019 r.

Zespół: V/A
Płyta: "Muzyka młodego Wrocławia 3"

​

Od kilku lat we Wrocławiu są organizowane koncerty i wydawane płyty pod szyldem Muzyka Młodego Wrocławia. Za inicjatywą stoi między innymi Jacek Owczarek, który już wcześniej maczał w palce w lokalnych inicjatywach około-rockowych współorganizując w naszym mieście biznesu i seksu coroczny przegląd Rock'a'rolla Festival. Generalnie sama idea projektu jest świetna, bo o ile demka czy EPki młodych kapel kupują głównie znajomi, tak w przypadku składanek wydawanych przez MMW jest szansa, że dany numer usłyszy też ktoś inny.

​

Posłodziłem, to teraz łyżka dziegciu. No właśnie, jest szansa, bo jednak promocja leży. Próżno szukać składanki na serwisach streamingowych pokroju Spotify czy nawet na YouTube, a przecież nie wymaga to jakiegoś gigantycznego nakładu pracy. Płytę do recenzji też dostałem od jednej z kapel, albowiem MMW jak się dowiedziałem u źródła "nie wysyła płyt".

​

Przejdźmy może do tego, co mamy na krążku trzeciej edycji. Gdy przeglądam lokalne ogłoszenia muzyczne, to mam wrażenie, że Wrocław metalem stoi. Płyta udowadnia, że tak nie jest. Z typowych szatańskich brzmień mamy raptem zespół Far From Grace. Pojawia się też trochę grup z szeroko pojętego hard-rocka: Passage, The Cold, Lift Off. Trzy bandy na 16 kawałków. Reszta to zupełnie inne brzmienia - od spokojnych ballad (np. Antybiotyka czy In Blacno) poprzez brzmienia oparte na syntezatorach (Violet Train) po całkiem oryginalne kawałki pokroju tego stworzonego przez Less is Lessie, który ociera się gdzieś o muzykę ilustracyjną/prog-rocka i jest moim faworytem na tej płycie. Kuriozum stanowi zespół Mercurius, który z Wrocławiem... nie ma nic wspólnego, albowiem pochodzi z Tarnowa.

​

Płyta nie zwaliła mnie z nóg. Co nie znaczy, że jest zła. Warto sobie zarzucić raz do roku tego typu wydawnictwo i zobaczyć co słychać na lokalnej scenie. Samej inicjatywie też mocno kibicuję.

​

Data: 12.07.2019 r.

Zespół: Nova Twins
Płyta: "Thelma and Luise" EP

Co wyniknie z sytuacji, gdy twoi starzy to muzycy jazzowi i nauczyciele muzyki? Nova Twins - czyli buntowniczy DYI punk-grime. Ten duet z Londynu sporo namieszał na scenie alternatywnej łącząc ze sobą hip-hop, drum'n'bass i punk-rock. Zespół tworzą Amy Love (wokal, gitara elektryczna) i Georgia South (bas, chórki) wspierane na koncertach przez perkusistę. Dziewczyny bazują na odmienianej przez wszystkie przypadki gitarze basowej, która w połączeniu z perkusją daje ogromną moc, wzmacnianą jeszcze od czasu do czasu przez partię gitary elektrycznej.

​

Nowa Twins pracuje obecnie nad debiutanckim albumem, a ich ostatnim wydawnictwem jest omawiana tutaj i wydana w 2017 roku EPka "Thelma and Luise". Mini album mieści 5 utworów. Co ciekawe, dziewczyny robią wszystko jak na DYI przystało - tworzą nie tylko potężnie brzmiącą muzę, lecz także własne ubrania i teledyski. Do EPki powstały aż trzy videoclipy - do numerów Thelma and Luise, Bassline Bitch i Hitlist. Raczej niskobudżetowe, bo jak przyznają same dziewczyny, przy kręceniu Hitlist najwięcej pieniędzy poszło na alkohol dla uczestników nagrania. DYI pełną gębą i to lubię ;-)

Mocno żałuję, że odpuściłem ich koncert na zeszłorocznym Rock for People, ale grały koło 2.30 w nocy, a ciężko wytrwać do tak później godziny wspomagając się od rana czeskim piwem ;-)

​

A dla Was Nova Twins - Thelma and Luise. Słuchajcie głośno!

​

Data: 30.05.2019 r.

Zespół: T. Love
Płyta: "Wychowanie"

​

Moim zdaniem najlepszą płytą Muńka i spółki był oficjalny debiut, do którego oni z kolei podchodzą z dystansem. Jako, że stosunkowo niedawno wyszła reedycja pierwszej płyty na winylu, to postanowiłem ją zakupić, cofnąć się w czasie o ponad 30 (!) lat i napisać o niej kilka słów.

​

Jak z każdym wydawnictwem z lat osiemdziesiątych tak i z tym wiążą się perypetie z cenzurą. Z niektórych zespół wyszedł obronną ręką (cenzor ponoć usilnie nalegał, by w tekście "Idą żołnierze" dopisać fragment, że Staszczykowi nie podoba się nie armia w ogóle, lecz raczej ta amerykańska - całe szczęście nic z tego nie wyszło, a tekst przeszedł), z innych już mniej (zmiana tekstu z "zabijemy nasze matki" na "ukarzemy nasze matki"). Takie historie zawsze dodają pewnego smaczku samej płycie.

​

A czy ta się broni po tylu latach? Jak dla mnie to jedna z najważniejszych i najbardziej udanych płyt polskiego rocka w ogóle. Zróżnicowane utwory - od funkującej "Gumki babalumki", poprzez ballady rockowe ("To wychowanie") po ocierające się o punk-rock numery jak "Ulice" czy "(Wolny jak) taczanka na stepie". Oprócz luźnych tekstów i zabawy słowem we wspomnianej wcześniej "Gumce" czy "Polowaniu na słonia" mamy także całkiem solidną diagnozę społeczeństwa końca komuny i nieśmiałych początków transformacji ustrojowej ("Nocnymi tramwajami jeździ wódka / Faceci o oddechu śmiertelnym" w "Ulicach" czy "Wszystko dokoła zmienia się / W moich głośnikach mówią tak / Bo coraz więcej reklam jest / Bo coraz więcej w portkach łat" w kawałku "Moja kolacja to imitacja" . Prawdziwym majstersztykiem jest także "To wychowanie" nagrane z kontrabasem, którego refren, jak się okazało wiele lat później, był plagiatem.

​

Mam duży sentyment do tej płyty i myślę, że warto do niej wrócić nawet pomimo faktu, że T. Love już od wielu lat odcina tylko kupony.

​

A dla Was:
T. Love - "To wychowanie":
 

Data: 7.05.2019 r.

Zespół: Cyrk Deriglasoff
Płyta: "Magia y tresura"

​

​

Jeśli twórców polskiej sceny nominować do Oscarów, to z pewnością Deriglasoff mógłby walczyć o najlepszego aktora. Drugoplanowego. Zaczynał w głębokich latach osiemdziesiątych na scenie Trójmiejskiej - były przecież pamiętane przez weteranów do dzisiaj Dzieci Kapitana Klossa, potem Apteka, Pudelsi, Homo Twist, Kazik na Żywo. Najczęściej w tych składach odgrywał ważną, ale jednak nie pierwszoplanową rolę. Aż nastał czas Cyrku, w którym jest głównodowodzącym. Pisze teksty, śpiewa, gra na basie. Jest po prostu frontmanem z prawdziwego zdarzenia.

​

Muzyka na wydanej właśnie płycie "Magia y tresura" jest z pewnością eklektyczna (zawsze chciałem użyć tego słowa ;-) ). Mamy tu elementy punka, rock'n'rolla, swingu, jazzu, muzyki bałkańskiej czy klezmerskiej. Mocno rozbudowana jest sekcja dęta. Cały ten miks tworzy ciekawy styl zespołu, który bardzo przypadł mi do gustu. Jeśli miałbym szukać jakiegoś porównania to do amerykańskiej grupy Firewater oraz rosyjskiego Leningradu.

​

Tekstowo jednak odniesienia do Leningradu są znacznie bardziej na miejscu. Historie w tekstach sa zabawne, często dotyczą alkoholowych libacji czy miłości. Jakby nie patrzeć to ulubione tematy Sznura i jego składu z Petersburga. Mamy tu więc wspomnienia z pijatyki: "A ja leżę na podłodze i mam pamięć skasowaną / Wszędzie pełno petów, a ja przecież nie palę / Myślę intensywnie, lecz nie idzie mi to wcale / Jakieś resztki jedzenia przyklejone mam do twarzy / Oto piękny poranek pełny nowych wrażeń" w "Poranku" czy wynurzenia zadowolonego z życia ławkowego żulika-filozofa, który pewnego dnia po prostu olał pracę: "Ja lubię siedzieć z piwkiem w dłoni / Gdy nic mnie nie goni / Siedzieć na ławeczce i popijać po troszeczku / (...) / Niewiele mi trzeba / Ja wszystko mam / Ławeczka i piwko w dłoni" w "Psich mądrościach". Zabawnych, luźnych historii jest znacznie więcej - mamy także opowieść o gadającej na koncertach publice ("Babagadadodziada") czy ojcu, który chroni swoją córkę przed adoratorami ("Córki nie ma w domu").

​

Podsumowując jestem bardzo pozytywnie zaskoczony tą płytą. Zarówno pod względem muzycznym jak i tekstowym wypada bardzo dobrze. Z niecierpliwością czekam na koncert Cyrku gdzieś w mojej okolicy.

​

Linkuję jedną ze słabszych piosenek, ale niestety nic więcej na razie na YouTube nie ma. Jak oceniacie ją przynajmniej na 3/5 to dajcie szansę całej płycie - nie będziecie zawiedzeni.

​

Data: 1.05.2019 r.

Zespół: Czerwone świnie
Płyta: "Basta dziwko!"

​

Za zespołem Czerwone Świnie stoi dramaturg teatralny Paweł Demirski (bas, teksty) wraz ze swoją partnerką Moniką Strzempką zajmującą się reżyserią (a w zespole wokalem). Wspomagają ich Tomek Sierajewski (gitara, wcześniej m.in. Houk) i właściciel wytwórni płytowej Kayax Tomasz Grewiński (perkusja). Czy ta w większości amatorska muzycznie zbieranina w średnim wieku jest nam w stanie zaprezentować sensowny materiał? Czy może płyta Świń to sposób na kryzys wieku średniego?

Demirskiego i Strzępkę znałem głównie z organizacji PPA, gdzie zaprosili m.in. Nikę z Post Regimentu, więc styczność z kulturą alternatywną jak najbardziej mieli. Grewiński w swojej wytwórni też promuje w miarę ambitne granie (Hey), albo przynajmniej popik bez obciachu (Brodka, Mery Spolsky). Nadzieje więc miałem rozbudzone. A jak wyszło? Przejdźmy do sedna.

​

Teksty są naprawdę radykalne. Jak to w punk-rocku atakujące hipokryzję i służalczość wobec Kościoła: "Krzyczałaś, że czarny piątek / w sobotę poszłaś z jajami na święconkę / Córkę ochrzciłaś w sumie przypadkiem / Żeby nie za bardzo denerwować matkę". Poruszają jednak także bardziej oryginalne tematy jak choćby krytykę obecnej klasy średniej - "Nawet dziary macie z Zary / (...) / Aspiracje waszą bronią / Najważniejsza karta win / Nasze gusta was zabolą / My pijemy wino z colą". Jest też trochę o bezrefleksyjnym kulcie Żołnierzy Wyklętych i zbrodniach Romualda Rajsa ps. Bury: "Mamo słońce zachodzi na czerwono / synku to Zaleszczany płoną / (...) / A jutro ulicami pójdzie zbiór burych zer/ Będą krzyczeć ONR, ONR!" Niestety teksty są śpiewane naprawdę niewyraźnie, trzeba się solidnie wsłuchać, by je zrozumieć. Wokal Strzempki i jej maniera śpiewania osobiście trochę mnie również drażnią.

​

Muzycznie nie jest to majstersztyk, słychać pewne braki warsztatowe, ale to jednak punk-rock, więc spokojnie można to wybaczyć. Nie jest to źle nagrane, generalnie linie melodyczne jak najbardziej się bronią.

​

Podsumowując - płyty można posłuchać, raczej sceną nie zatrzęsie, ale na pewno nie jest to złe wydawnictwo.

​

Płyta do odsłuchu na Bandcampie i Spotify: https://swinieczerwone.bandcamp.com/

​

Data: 6.11.2019 r.

Zespół: Koniec listopada
Płyta: "Moloch"

​

Zespół Koniec Listopada choć sformowany całkiem niedawno, bo w 2016 roku, wypuścił właśnie swój drugi krążek. Wiadomo - "artysta głodny jest o wiele bardziej płodny", a i dostęp do taniej wódy z Białorusi na pewno zrobił swoje ;-)

​

Chłopaki z Białej Podlaskiej deklarują, że grają punk rocka. Moim zdaniem to bardziej złożona kombinacja dźwięków - bez trudu można doszukać się także hard rocka czy nawet metalu i psychodelii. Niemniej jednak warsztatowo jest to kawał solidnego grania z dobrze ułożonymi partiami.

Najważniejsze są jednak teksty, a i tutaj można doszukać się miejscami błyskotliwości i ciekawych przemyśleń w takich kawałkach jak na przykład "Zupa z durnia" - "Tak naprawdę nie wiesz, co się wokół dzieje / Świat z pijanych reklam nie istnieje / (...) / Nadchodzi to, o czym ostrzegali / Ludzie w amoku zjadają się nawzajem".

​

Co mi się spodobało, to sporo czarnego humoru w warstwie tekstowej: "Tutaj jest niczego sobie / Czasem komuś strzelą w głowę / Co zrobisz, taka praca - przynajmniej na umowę" w "Spacerze po poligonie" czy "Mili policjanci motłoch rozpraszają / Zawsze gdy strzelają, gorąco przepraszają" w "Aleppo".

​

Trzy wyżej cytowane utwory to moi faworyci z całej płyty - punkowe numery ze świetnymi tekstami. Niemniej jednak dobrych utworów jest więcej - wpadają w ucho także "Cykuta" czy "Face Macabre". Ogólnie na płycie znajduje się 12 piosenek, z czego 5 bardzo udanych i 7, których spokojnie można posłuchać. Jest naprawdę nieźle.

​

A dla czytelników: "Zupa z durnia":
 

Data: 23.02.2019 r.

Zespół: Dezerter
Płyta: "Nienawiść 100%" EP

​

Trzy kawałki. Zaletą mniejszych wydawnictw jest to, że nagrywa się je szybko, a numery mogą być bardzo aktualne. Tak jest i w tym przypadku. Najlepszy moim zdaniem zamyka płytę - "Nic się nie dzieje" - o rosnącej, a bagatelizowanej niestety, fali brunatnego nacjonalizmu, która zalewa Polskę. Oprócz tego mamy "Nienawiść 100%" - o sączącym się jadzie i propagandzie z telewizyjnego ekranu i "A jeśli jutra nie ma" - dość spokojny, ponad pięciominutowy numer dotyczący pisania historii na nowo i budowania totalitaryzmu. Jednym słowem - tekstowo jest mocno, muzycznie przynajmniej solidnie.

​

Dezerter - "A jeśli jutra nie ma"

​

​

Data: 21.02.2019 r.

Zespół: Interrupters
Płyta: "Fight the Good Fight"

​

​

Czy są jeszcze wydawnictwa, których płyty można łykać w ciemno nie znając artysty? Albo przynajmniej dać im szansę z dość dużym prawdopodobieństwem wygrzebania perełki? Myślę, że do takich należy ciągle zaliczyć 4AD. Epitaph też wypada pod tym kątem nieźle. I właśnie sugerując się wydawcą i atrakcyjną okładką skusiłem się na winyl The Interrupters wydany przez Hellcat Records, który jest częścią Epitaph Records, choć coraz mniej zależną od swojego starszego brata.

​

Jest to trzeci album zespołu pochodzącego ze słonecznej Kalifornii. Trudno w takim klimacie grać jakieś smuty i tak jest też z The Interrupters. Serwują nam na nim dawkę wesołego ska, doprawionego odrobiną punk-rocka z żeńskim wokalem. Na krążku znalazło się 12 utworów, w tym jeden nagrany razem z członkiem zespołu Rancid. Widać więc od razu, że zespół ma punkowe korzenie. Zresztą sam Hellcar Records został założony m.in. przez Tima Armstronga, który wywodzi się właśnie z Rancid.

Jak to w ska-punku, tematy tekstów mamy dosyć lekkie - trochę o przyjaźni i wyjściu na koncert ("Got Each Other"), trochę o niepoddawaniu się ("Title Holder") czy miłości ("Gave you everything") z moim absolutnym faworytem na tej płycie "She's Kerosene".

​

Muszę powiedzieć, że lubię ska, choć często jest dość wtórne i po kilku kawałkach nudne. W przypadku The Interrupters ta teoria się nie sprawdza. Płyty można słuchać w kółko kilka razy i nie dopadnie nas raczej monotonia. Jak najbardziej polecam się zapoznać z tym materiałem.

​

P.S.
Zespół gra w czerwcu w Gdańsku, więc osoby z Trójmiasta i okolic będą miały dość rzadką możliwość zobaczenia ich live.

The Interrupters - "She's Kerosene"
 

Data: 3.02.2019 r.

Zespół: Zimna Wojna
Płyta: "Nienawidzę"

​

Proszę Państwa! Pierwszy raz w historii stronki mam przyjemność recenzować płytę PRZEDPREMIEROWO, bowiem oficjalnie będzie dostępna dopiero od siódmego lutego. Ale najpierw kilka słów wstępu.

​

Muzycy wrocławskiej sceny punkowej mogliby spokojnie spotkać się przy 10 osobowym stole i pewnie jeszcze ze dwa miejsca byłyby wolne. Pisząc bardziej serio to lokalne środowisko grających alternatywę tworzy kilkadziesiąt osób, które w różnych kombinacjach zakładają kolejne mniej lub bardziej efemeryczne projekty. Nie inaczej jest z Zimną Wojną - pół składu to przecież ekipa z Die Rotten Biedronken, którym to kiedyś nawet współorganizowałem koncert ze Stanem Surowym.

​

Chłopaki swoją muzyką na pewno nie wymyślają prochu na nowo, prezentując słuchaczom solidną dawkę sprawdzonego w bojach punk-rocka. Tego bardziej melodyjnego spod znaku '77. Proste numery, chwytliwe refreny, nieskomplikowane ale wpadające w ucho teksty - wszystko to znajdziecie na tym debiutanckim krążku. Cieszy, że wszyscy członkowie grupy nie tylko grają, ale robią także chórki - dodaje im to sporo mocy. Podwójnie cieszy, że chłopaki nie mają kijów w tyłkach, nie udają true-punków i mają sporo dystansu do siebie jak i muzyki, którą prezentują. Uśmiechnąłem się słysząc tekst numeru otwierającego płytę ("Nienawidzę"): "Nienawidzę Ameryki / straży miejskiej, polityki / miejsc gdzie są łatwe panienki / Nienawidzę tej piosenki". To ja od siebie dodam, że nienawidzę digi-packów. Szkoda, że obecnie stają się standardem wydawniczym.

​

Tekstowo mamy trochę o no future ("Jałowe pokolenie"), papce z radia ("Częstotliwość 77"), polskim cwaniactwie ("Wirus"). Są to jednocześnie najlepsze numery na płycie. Dobrze wypada także mówiący o konformizmie "Nic się nie zmienia", otwierający krążek "Nienawidzę" czy drugi na płycie numer "Poza kontrolą".

​

Generalnie płyta jest po prostu dobra. Sceną nie zatrzęsie w posadach, co nie znaczy, że nie warto jej posłuchać. Można także na żywo - 7.02.2019 w DK Luksus we Wro będzie miał miejsce koncert promujący ten debiutancki krążek.

​

Zimna Wojna - "Jałowe pokolenie"
 

Data: 19.01.2019 r.

Zespół: Ga-Ga
Płyta: "Rebelia"

​

Dzisiaj TVP puka w dno od spodu, ale jeszcze kilkanaście lat temu publiczną można było oglądać bez obrzydzenia. Starsi czytelnicy pamiętają zapewne całkiem przyzwoite programy muzyczne jak Clipol czy Lalamido (wprawdzie przerzucone pod koniec istnienia na środek nocy, no ale zawsze...). TVP zdążyło się nawet transmitować na żywo Jarociny i to właśnie między innymi koncert Smalca i spółki z początku lat '90, podczas którego grali materiał z późniejszej Rebelii.

​

Dzisiaj płyta ta wydana pierwotnie w 1993 roku doczekała się wydania na winylu w limitowanej edycji 100 sztuk oraz na CD. Jak się broni po 25 latach? O tym za chwilę. Miałem "Rebelię" na kasecie i myślałem, że reedycja doczeka się przynajmniej nowego masteringu. Niestety jak na kasecie gitara wkurwiała zbyt wysokimi tonami, tak irytuje nadal. Jest to dla mnie duże niedopatrzenie i wielka szkoda, że nic z tym nie zrobiono.

​

A jak sam materiał? Kawałki na płycie są jak na punk-rocka długie, transowe, powiedziałbym nawet, że widać wpływy zimnofalowe. Część z nich można by zaliczyć już do klasyki, jak np. kawałek "Szczur", który celnie oddawał problemy czasu transformacji ustrojowej. Pomimo upływu lat świetnie wypada także "Siła za siłę" czy luźny (żeby nie powiedzieć punk-polowy) "Olevay system". Te dwa-trzy numery to perełki dla których warto mieć tę płytę w kolekcji. Na półce prezentuje się całkiem nieźle.

​

Ga-Ga - "Szczur"

​

Data: 12.01.2019 r.

Zespół: Marmozets
Płyta: "Knowing What You Know Now"

​

Marmozets było na liście zespołów, które chciałem obejrzeć na Rock for People w 2017 roku (mieli wtedy na koncie debiut wydawniczy - "Weird And Wonderfull"). Niestety nie dotarli wtedy do Hradca Kralove, co nadrobili w roku 2018 mając na koncie już dwa pełnowymiarowe albumy.

Ich koncert był pełnym energii show, aż ciężko było ustać w miejscu gdy cały zespół miotał się po scenie w mniej lub bardziej chaotycznym tańcu.

​

A jak wypadają na płycie? Powszechnie uważa się, że drugi LP to największe wyzwanie dla kapeli, sprawdźmy zatem czy po naprawdę świetnym debiucie drugi krążek jest równie dobry.

Marmozets serwują nam na nim konkretnego indie-rocka miejscami ocierającego się o punk-rock. Niemniej jednak jest nieco łagodniej niż na debiucie, chwilami nawet popowo, a szkoda. Na pewno porywający jest głos wokalistki, która potrafi zaśpiewać naprawdę melodyjnie, by po chwili przejść do growlowania czy wrzasku. Umiejętności pozostałych członków kapeli także stoją na wysokim poziomie. Wszystko jest tu przemyślane i dopracowane.

​

Singlami z tejze płyty były "Play", "Habits" oraz "Major System Error" - i muszę powiedzieć, że są to najjaśniejsze punkty tego wydawnictwa. Energetyczne, melodyjne numery, których naprawdę dobrze się słucha. Moją uwagę przykuły także "Lost In Translation" - gdzie otrzymujemy mieszankę rap-core z niemalże popowym refrenem czy połamane rytmicznie i zaskakujące "Suffocation". Jest też kilka piosenek, które niezbyt przypadły mi do gustu ("Insomnia" czy "Me & You").

​

Na pewno ze starcia z drugą płytą zespół wyszedł obronną ręką. Jest to kawał porządnego grania, 12 numerów z którymi na pewno warto się zapoznać.

​

Marozets - "Major System Error"

​

Data: 5.01.2019 r.

Zespół: Pixies
Płyta: "Come On Pilgrim... It's Surfer Rosa"

​

Tak, mięło już 30 lat od czasu wydania debiutanckiego albumu Pixies. Z tej okazji zespół postanowił uraczyć nas jubileuszowym wydaniem "Come On Pilgrim & Surfer Rosa". Możemy wybrać 3xCD lub 3xwinyl. Obie wersje są ładnie wydane na złotych krążkach i cieszą oko.

​

Nie ukrywam, że jestem fanem Pixies, a ich pierwszy koncert na którym byłem był dla mnie wydarzeniem nie tylko audio ale i wizualnym - odbywał się w 2013 roku w Pradze w Lucerna Music Hall - starej operze przerobionej na klub muzyczny. Fantastyczny klimat, akustyka i oczywiście sam koncert też był genialny.

​

Ale wróćmy do płyty - czy po 30 latach nadal broni się muzycznie? Jak najbardziej - to, jak każda płyta wydana przez Pixies do czasu rozpadu w połowie lat '90, prawdziwy majstersztyk. Świetne kompozycje, melodyjne zwrotki, krzykliwe refreny, kilka hitów i pełne metafor teksty - mamy tu wszystko czego oczekuję od dobrego zespołu indie-rockowego.

​

Dodatkowo dorzucono do zestawu koncertówkę "Live From The Fallout Shelter" z 1986 roku - jedno z najwcześniejszych nagrań live Pixies jakie w ogóle istnieją. Niestety jakość nagrania to raczej średniej jakości bootleg, a nie pełnoprawna koncertówka. Niemniej jednak mamy tutaj ciekawostki w postaci pierwotnych wersji utworów "Subbacultcha" czy "Down To The Well, które na płyty studyjne weszły dopiero (odpowiednio) w 1991 i w 1990 roku.

​

Wydawnictwo dla fanów to prawdziwa gratka, ale kto jeszcze nie zna Pixies (w Polsce chyba nigdy nie doczekali się prawdziwej rozpoznawalności i utkwili gdzieś między mainstreamem i undergroundem) koniecznie powinien zapoznać się z tym wspaniałym zespołem.

​

Posłodziłem, teraz czas posłuchać:
Pixies - Caribou.

​

Data: 28.12.2018 r.

Zespół: V/A
Płyta: "Re[punk]blika. Nieustanne pogo"

​

Wpadła mi w ręce płyta absolutnie nietypowa, zawierająca bowiem punkowe covery Republiki. A przecież wiadomo, że punkowcy raczej gardzili zespołem Ciechowskiego (chyba z wzajemnością), czego najlepszym przykładem było obrzucenie zespołu pomidorami na jednym z Jarocinów. Ciechowski zresztą nie pozostał dłużny odpowiadając (i tu dość luźny cytat): "przydałaby się jakaś szmata, żeby to powycierać. Może ktoś z was przyjdzie?"

​

Co więc stoi za tym wydawnictwem? Pieniądze (w punkowym distro? to byłby ewenement)? Może więc w końcu w tym dość sztucznym konflikcie wygrała muzyka?

​

Płytę wypełnia 21 utworów z różnych okresów działalności Republiki. Szkoda, że zabrakło naprawdę sztandarowych numerów, które tekstowo bardzo pasują do punk-rocka ("Kombinat", "Śmierć w bikini" czy "Biała Flaga"). Mamy natomiast niepotrzebne duble ("Odchodząc").

​

Moim zdaniem mocne strony tej płyty to wykonania: Kompanii Karnej ("Gadające głowy"), Satellites ("Mamona"), Pabiedy ("Masakra") oraz Inkwizycji ("Moja krew") i to one wskakują na moją playlistę. Reszta numerów obleci, są też słabe momenty jak wspomniane wcześnie "Odchodząc" (Leśne Ludki) czy "Nie pytaj o Polskę" (Zbeer).

​

Płytkę mimo wszystko warto sprawdzić. Jeśli jesteś fanem Republiki posłuchasz czy nie doszło do profanacji. Jeśli punkowym ortodoksem zobaczysz, czy nie warto przeprosić się z Ciechowskim. Możesz słuchać ciszej - sąsiedzi nie usłyszą i nie trzeba będzie oddawać legitymacji prawdziwego punka.

​

Inwkizycja - "Moja krew"
 

​

Data: 22.12.2018 r.

Zespół: Morus
Płyta: "Ciało obce"

​

Bez większych kontrowersji można pokusić się o stwierdzenie, że Post Regiment był jednym z ważniejszych zespołów rodzimej sceny HC/punk. Tylko raz, zimą 2001 roku, dane mi było zobaczyć ich koncert w nieistniejącym już klubie "Kolor" we Wrocławiu (grali wtedy z Dezerterem i Apatią). Niedługo potem Pościaki zakończyli działalność.

​

Skoro większych szans na reaktywację raczej nie ma, to trzeba się łapać tego co jest.

W kończącym się już roku swoją debiutancką płytę wydała kapela, w której udziela się Nika, była wokalistka Post Regimentu. Wprawdzie zdarza się, że punkowcy biorą na nazwę zespołu jakąś postać (vide August Landmesser), ale chrześcijańskiego męczennika raczej się nie spodziewałem, choć zapewne bardziej chodziło o wątek sławnej "Utopii".

​

Co serwuje nam Morus na swoim debiutanckim albumie? Najprościej byłoby odpowiedzieć, że solidną porcję HC/punk. Osobiście dla mnie trochę za mało melodyjną, choć zbliżoną klimatem do wspomnianego wcześniej Post Regimentu. Tekstowo (niestety) ciągle aktualne, choć oklepane tematy - konsumpcjonizm, fanatyzm religijny, konformizm, oportunizm etc. Moim faworytem jest zdecydowanie numer "Wszystkie grzechy".

​

Debiut Morusa jest naprawdę solidny, myślę, że płyta może się spodobać osobom lubiącym cięższe brzmienia. Jeśli chcesz sprawdzić, czy tobie też to zajrzyj na Bandcampa, by odsłuchać cały album.

​

Morus - "Ciało obce"

​

Data: 10.12.2018 r.

Zespół: V/A
Płyta: "Nie ma zagrożenia - jest Dezerter"

​

​

Pasażer postanowił odgrzać nam stary kotlet i właśnie wypuścił na dwóch czarnych krążkach składankę z coverami utworów Dezertera, którą na CD wydał 12 lat temu. Nie jest to jednak do końca to samo wydawnictwo - część numerów wypadła, by zrobić miejsce innym.

​

Nie jestem zwolennikiem tego typu wydawnictw przede wszystkim dlatego, że ciężko jest nagrać dobry cover. Nagranie 1:1 z oryginałem powoduje, że wersja pierwotna zwykle brzmi lepiej. Z drugiej strony zbytnie odpłynięcie od tematu przerabianej piosenki także grozi fiaskiem. Wzorem świetnej przeróbki jest dla mnie Alians i jego "Bomby domowej roboty".

​

Jak wypadają natomiast longplaye z numerami Dezertera? Całość podzielona została na krążek z czadami oraz eksperymentami. Ten pierwszy to w większości dość bliskie oryginałowi wykonania. Raczej mniej niż bardziej zaskakujące, choć fajnie wiedzieć, że Dezerter dotarł nawet do Kolumbii ("Ku przyszłości" śpiewane przez Polikarpa Y Sus Viciosas) czy Estonii (J.M.K.E. - "Spytaj milicjanta"). Płytki można posłuchać, ale raczej na długo w pamięć nie zapadnie.

​

Druga płyta, eksperymentalna, wypada moim zdaniem znacznie lepiej. Dłużej musiałem się w nią wgryzać, ale jednak niektóre wykonania są świetne - jak drum'n'bassowy kawałek Masali ("XXI wiek") czy utrzymany w nieco podobnym klimacie numer Rwr Babilon Error (dość luźny cover oparty na kilku piosenkach). Dobrze wypadają też numery grup 13.12 (projekt Matery i kwartetu smyczkowego Non Stop - aż szkoda, że oprócz tej piosenki nie wyszli poza koncerty) czy The Lunatics ("Nowe wiadomości"). Do drugiego krążka na pewno będę wracał, choć trzeba przyznać, że jest nierówny. Obok utworów świetnych zdarzają się też słabsze.

​

Podsumowując - jak masz luźne 59 zł (co jak za dwa ładnie wydane winyle nie jest wygórowaną ceną), lubisz Dezertera i masz głowę otwartą na różne brzmienia, to drugiej płytki na pewno warto posłuchać, a i przy pierwszej się nie zanudzisz.

​

Masala Soundsystem - "XXI wiek"

​

Data: 1.12.2018 r.

Zespół: Turnstile
Płyta: "Time&Space"

​

Turnstile jest jedynym zespołem ze sceny hardcore/punk dla którego jestem w stanie przejechać kilkaset kilometrów, by obejrzeć na żywo 30 minutowy set. Ich koncerty to zawsze pełne energii show, któremu chyba tylko Rammstein ze swoimi fajerwerkami może się równać.

​

Pierwsza płyta chłopaków z Baltimore ("Nonstop Feeling") nieźle zamieszała na scenie i wywindowała grupę na pozycję jednego z najciekawszych młodych bandów. Sam katowałem ją po kilkanaście razy w kółko.

​

Koncepcja grania ciężko, energicznie i melodyjnie w tym samym czasie to jednak sztuka. Sztuka, która Turnstile się udała. W 2018 roku uraczyli nas nowym wydawnictwem zatytułowanym "Time&Space", w którym utrzymali swój charakterystyczny styl łączący wyżej wymienione elementy. Jest krzykliwy wokal, melodyjne chórki i ciężkie gitarowe riffy przeplatane fragmentami, których nie powstydziłoby się Bad Religion.

​

Do moich faworytów należy kawałek rozpoczynający album - "Real Thing", "I Don't Wanna Be Blind" oraz "Big Smile". Cała płyta mieści natomiast 13 numerów.

​

Jeśli nie miałeś okazji posłuchać Turnstile, to czas nadrobić zaległości - cały album (jak na hardcore przystało) to raptem 25 minut - warto poświęcić trochę ponad kwadrans chłopakom z Baltimore.

A na dokładkę - "Real Thing" live:
 

Data: 24.11.2018 r.

Zespół: V/A
Płyta: "Epoka dla nas / Leningradzki Rock-Klub"

​

Ostatnio wpadły mi w ręce dwa winyle. Jeden wydany w Polsce w 1989 roku przez Wifon ("Epoka dla nas"), drugi rok wcześniej w ZSRR przez ichnią Melodię ("Leningradzki Rock-Klub"). Co mają ze sobą wspólnego? Oba zawierają nagrania zespołów związanych z kultowym dla sowieckich odszczepieńców miejscem - Leningradzkim Rock Klubem, który jak twierdzili badacze tamtejszej kultury "rozwalił Związek Radziecki". O ile w PRL-u za słuchanie rocka, noszenie irokeza i skórzanej kurtki można było dostać pałą po plecach, tak władze w kraju Wielkiego Brata potrafiły skierować takiego delikwenta do psychuszki na kilka miesięcy przymusowego leczenia. Nie odstraszało to jednak młodych Rosjan od tworzenia muzyki, która znalazła się właśnie na tych dwóch płytach.

​

Możemy posłuchać tutaj przeróżnych utworów - od numerów ocierających się o metal, poprzez rock, po elektroniczne i jazzowe eksperymenty.

​

Zwróciłbym uwagę na kilka zespołów z tych składanek - DDT, którzy pochodzą z odciętej od świata Ufy, gdzie na początku działalności grali covery i zastanawiali się, czy w ogóle można grać muzykę rockową po rosyjsku (tak, można ;-) ). Warto też zapoznać się z twórczością ZOO-Parku i Akwarium, które to były pionierami radzieckiego rocka.

​

Przede wszystkim należy jednak zwrócić uwagę na twórczość Wiktora Coja i jego Grupy Kino. W ZSRR zyskał on status legendy, na który z pewnością miała wpływ nie tylko jego muzyka, lecz także tragiczna śmierć w wypadku samochodowym. Jak śpiewał Grabaż "dobrze umrę, lepiej sprzedam" - wydana pośmiertnie płyta Coja była ogromnym hitem w całym Sojuzie.

​

Jak ktoś lubi muzyczne poszukiwania i odkrywanie nowych brzmień, to powinien się zapoznać z działalnością zespołów z Leningradzkiego Rock Klubu - radzieckiej enklawy wolności. Tym bardziej, że winyle te można kupić już za 10 zł. Przynajmniej mnie tyle kosztowały.

​

Kino - "Spokojna noc"

​

Data: 19.11.2018 r.

Zespół: Kazik & Zdunek Ensemble
Płyta: "Warhead"

​

Niektórzy twierdzą, że Kazik już dawno się skończył i jedynie odcina kupony. Osobiście nie wysunąłbym aż tak kategorycznej tezy, niemniej jednak obstaję przy stwierdzeniu, że apogeum jego szeroko rozumianej twórczości to okolice końca XX wieku. Później były już tylko przebłyski i to raczej w formie pojedynczych piosenek (np. "Wstyd", "Układ zamknięty", "Kiedy ucichną działa już" czy "Tłuszcza") niż całych płyt.

​

W 2018 roku Kazik postanowił uraczyć nas pytą z coverami zespołów, które miały na jego twórczość jak i jego samego spory wpływ. Możemy posłuchać kawałków takich grup jak The Clash, Angelic Upstars, UK Subs, The Specials, Public Image Limited, a nawet Boney M. Muzycznie utrzymane jest to wszystko niewątpliwie w klimacie Kultu.

Przygniatająca większość utworów śpiewana jest po angielsku, co niestety nie jest zaletą. Brzmi to po prostu słabo, miejscami aż ma się ochotę kliknąć "dalej" na odtwarzaczu (np. "Police and thieves"). O ile muzycznie płytę można by jeszcze wybronić, to jednak śpiewanie w języku obcym okazuje się jej gwoździem do trumny. Szkoda, że Kazik nie napisał polskich tekstów do tych utworów, bo na pewno pomogłoby to temu wydawnictwu. W zasadzie z przyjemnością można posłuchać jedynie utworu otwierającego krążek, który został zaśpiewany w naszym rodzimym języku.

Podsumowując: niby człowiek wiedział, że nie będzie to nic dobrego, ale jednak się łudził. Gdyby nie fakt, że płytę firmuje Staszewski, zapewne nikt by jej nie wydał.

​

Kazik & Zdunek Enseble - "Wojny"

Data: 18.11.2018 r.

Zespół: Farben Lehre
Płyta: "Stacja wolność"

​

Zawsze uważałem Farbenów za zespół z II ligi polskiego punk-rocka. Z całej dyskografii podobały mi się zasadniczo jedynie "Atomowe zabawki", której to płycie stuknie niedługo 18 lat oraz "Projekt punk", który jednak był płytą coverową. Z drugiej strony zespół budził mój szacunek za wspieranie młodych kapel i branie ich na supporty podczas licznych koncertów.

​

Grupa wypuściła właśnie nowy krążek zatytułowany "Stacj

a wolność". Podszedłem do wydawnictwa z dużą rezerwą, mając w pamięci poprzednie dokonania, które niezbyt przypadły mi do gustu. Muszę powiedzieć, że miło się zaskoczyłem. Kapela w dużym stopniu zrezygnowała z wstawek reggae i bujających rytmów - jest konkretnie, mocno, energetycznie, a zarazem melodyjnie. Tak jak powinno być. Kawałki takie jak "Wódz", "Zero" czy "Kontratak" naprawdę wpadają w ucho.

​

Tekstowo jest aktualnie - sporo odniesień i komentarzy do obecnej sytuacji politycznej. Mniej infantylnie niż na poprzednich płytach, choć można nadal dostrzec rymy częstochowskie.

"Stacja wolność" to kawał solidnego grania, którego warto posłuchać.

​

Farben Lehre - "Kontratak"

​

Data: 17.11.2018 r.

Zespół: Slaves
Płyta: "Acts of Fear and Love"

​

Na Slaves-ów trafiłem zupełnie przypadkiem w 2015 roku, kilka miesięcy po wydaniu przez nich swojej pierwszej płyty - "Are You Satisfied?". Byłem pod ogromnym wrażaniem ile jeszcze można wycisnąć z punk-rocka i to w dwie osoby (!). Potem przyszła kolej na wizytę na koncertach w Berlinie, Hradcu Kralove (Rock for People) i Kostrzynie (Woodstock) i drugą, równie dobrą, płytę "Take Control".

Niedawno natomiast nabyłem najnowsze dzieło brytyjskiego duetu - "Acts of Fear and Love", wydane w sierpniu tego roku nakładem EMI (poszli w ślady Sex Pistols ;-) ). Płyta mieści 9 utworów, utrzymanych w rozpoznawalnym stylu, któremu zdecydowanie najbliżej do punk-rocka, choć tym razem mamy także bardziej pop-punkowe utwory jak "Cut and Run", "Chokehold" czy "Daddy". Cały krążek brzmi też trochę mniej surowo niż poprzednie dwa, więcej uwagi poświecono produkcji.

Warstwa liryczna jak to w punk-rocku obnaża otaczający nas świat (czy może raczej UK), a muzycy naśmiewają się się z obłudy, hipokryzji, pogoni za sławą i pieniądzem.

Czy warto posłuchać? Na pewno! To bardzo dobra płyta, widać, że zespół się rozwija i zyskuje popularność. Podczas koncertu w Berlinie (listopad 2016) mieli może ze 150 osób na widowni. Na niedawny koncert w Warszawie zabrakło biletów. To chyba najlepsza rekomendacja.

A dla Was Slaves i "Cut and Run"

​

​

​

​

Warstwa liryczna jak to w punk-rocku obnaża otaczający nas świat (czy może raczej UK), a muzycy naśmiewają się się z obłudy, hipokryzji, pogoni za sławą i pieniądzem.

​

Czy warto posłuchać? Na pewno! To bardzo dobra płyta, widać, że zespół się rozwija i zyskuje popularność. Podczas koncertu w Berlinie (listopad 2016) mieli może ze 150 osób na widowni. Na niedawny koncert w Warszawie zabrakło biletów. To chyba najlepsza rekomendacja.

​

Slaves - "Cut and Run"

​

​